Boeken op een boom

Ik heb weer hoop op sociale contacten

Ervaringsverhaal van een hulpkaarthouder

Alexandra* (48) woont met haar man en twee kinderen in het noorden van het land. Twee jaar geleden kreeg ze de diagnose dissociatieve stoornis terwijl ze middenin een crisis zat. Het was voor Alexandra aanleiding om een Hulpkaart te maken.

Alexandra: “Voor mij en mijn gezin was het een angstige, verwarrende periode. De crisis duurde ongeveer een half jaar. Niemand begreep wat er met mij aan de hand was. Ik had al langer psychische klachten maar wat er toen gebeurde was nieuw voor mij. Zelfs mijn psychotherapeute kon niks voor mij betekenen. Ik werd doorverwezen naar de specialistische ggz en daar werd voor het eerst duidelijk dat ik een dissociatieve stoornis heb.”

“De Hulpkaart klinkt niet zo zwaar”

Het wachten op een nieuwe behandeling duurde anderhalf jaar. “In die periode las ik op de site van 113 over de Crisiskaart. Het sprak me aan en via een omweg kwam ik bij een organisatie die net begonnen was met de Hulpkaart. De Hulpkaart klinkt niet zo zwaar. Ik hoef niet per se in een crisis te zijn als ik mijn kaart wil laten zien. Ik gebruik hem juist om een crisis te voorkomen.”

Alexandra heeft de Hulpkaart altijd bij zich in haar telefoonhoesje. De gedachte om weer in een zware crisis te belanden is voor haar heel beangstigend. “Als ik dissocieer, is dat meestal in contact met andere mensen. Op de Hulpkaart heb ik verwoord wat er dan met mij gebeurt. Dan zijn er binnenin mij ‘delen’ die me overnemen. Ik ben dan echt ‘van de wereld’, niet meer in het hier en nu. Daardoor ervaar ik bepaalde emoties, gedachtes en gevoelens niet meer bewust. Op de Hulpkaart staat wat iemand dan kan doen. Dat besef zorgt voor minder stress, zodat ik met een veel geruster gevoel naar buiten ga.

“Ik durf weer naar hulpverleners”

Waardoor het komt weet ze niet, maar contact met hulpverleners is voor Alexandra altijd erg stressvol. “Doordat ik nu de kaart heb, durf ik weer naar de ggz. En ook naar mijn fysiotherapeut waar ik al drie jaar niet meer naartoe durfde. Voorheen voelde ik bij hem niets van de chronische pijn die ik heb. Nu hij de Hulpkaart heeft gelezen, is de stress bijna weg als ik bij hem ben. Daardoor kan hij mij behandelen.”

“Maar de hoop die ik uit de hulpkaart haal, is misschien wel het belangrijkst voor me. Hoop op een toekomst waarin ik, naast mijn man en kinderen, ook weer andere sociale contacten kan hebben.”

*Vanwege privacybescherming is de naam van Alexandra gefingeerd